Pierwsze półrocze 2017 roku, obfitowało w różnego rodzaju eskapady routesetterskie. Dzięki, którym nie tylko miałem okazję rozwijać swoje umiejętności, pracując z nowymi chwytami i wymieniając doświadczenia z wieloma osobami, ale także zobaczyć zakątki świata, w których nigdy wcześniej nie było mi dane być.

JAPONIA
W lutym, wraz z Mathias’em Woitzug’iem z Austrii, zostaliśmy zaproszeni do Japonii, na dwutygodniową akcję, w trakcie, której mieliśmy kręcić blady i drogi na trzech różnych ścianach. Wszystkie obiekty należą do grupy PUMP i znajdują się w szeroko pojętej okolicy Tokyo. Po pracy, udało się odwiedzić bardzo fajny rejon pod nazwą Jogasaki. Położony, jest tuż nad morzem, zatem przez cały czas, wspinanie umilają dźwięki rozbijających się za plecami fal. Buduje go skała wulkaniczna, która w dotyku przypomina delikatny piaskowiec, jednak obfituje w krawądki. Sama Japonia zachwyca oczywiście swą odmiennością, od wszystkiego co można spotkać u Nas w Europie. Ich jedzenie, czy sposób bycia, nie da się porównać z niczym, co dotąd poznałem. Jeśli natomiast chodzi o obiekty, na których przebywaliśmy, kręcąc drogi i baldy, na szczególną uwagę zasługuje, dbałość o szczegóły i ilość klientów, szczególnie wspinaczy po pięćdziesiątce…

NIEMCY
W marcu, już po raz kolejny, odwiedziłem fenomenalną Niemiecką boulderownię Studio Bloc (http://www.studiobloc.de/). Na hali w Pfungstadt, wraz z Tomkiem Oleksym, Julius’em Westphal, grupą Klatterkultur i miejscowymi chwytowymi, przygotowywaliśmy baldy na pierwszą tegoroczną imprezę międzynarodową. Do dyspozycji uczestników oddaliśmy 80 problemów, w czterech kolorach oznaczających poziomy trudności. Powierzchnia wspinaczkowa oraz liczba chwytów i struktur, pozwoliła nam zaproponować „coś dla każdego”. Z roku na rok, to wydarzenie wspinaczkowe przyciąga coraz większą liczbę boulderowców, a organizatorzy stają na głowie, by zapewnić im najwyższej jakości przeżycia.

SZWAJCARIA
W kwietniu, przyszedł czas na pierwszy Puchar Świata, pojechałem więc do Meiringen w Szwajcarii. Po niemal dwuletniej przerwie w układaniu baldów na Puchar Świata (ostatnimi czasy kręciłem tylko PŚ z liną), wiedziałem, że będzie to bardzo ciekawe i owocne w doświadczenia, wydarzenie. Szczególnie, że do pracy miałem przystąpić w  doborowym towarzystwie: Laurent Laporte, Marc Daviet, Manu Hassler. Materiały , z których mieliśmy nakręcić tą imprezę, pochodziły od dwóch firm: Cheeta i Flathold, a występowały w ilościach nieprzebranych. Wśród nich wiele nowości, których zawodnicy mieli doświadczyć po raz pierwszy. Muszę przyznać, że poziom trudności, zaproponowanych problemów był dla mnie, nadspodziewanie wysoki. Liczba zawodników, którzy śmiało mogą liczyć na awans do rundy finałowej, sięga obecnie, około 40 miejsca na liście startowej. Także wśród kobiet, poprzeczka podnosi się, z sezonu, na sezon. Obecnie, około 20 pań, bywa w finałach Pucharów Świata. Szef naszej ekipy, wydawał się, zdawać sobie z tego sprawę. I tak oto, z każdą kolejną rundą zawodów baldy, były coraz trudniejsze. Przynajmniej, gdy spojrzy się na wyniki. W naszym odczuciu, obie rundy finałowe, były nieco łatwiejsze niż półfinały. Jednak ogromna liczba obserwujących finałowe zmagania, wspomagana specjalnym oświetleniem, spowodowały, że warunki w jakich przyszło zawodnikom walczyć z problemami, były dużo gorsze, niż się tego spodziewaliśmy. Jako podsumowanie, wskazując, że baldy nie były niemożliwe do pokonania, zwracam uwagę, iż w ciągu całych zawodów, tylko jeden boulder nie doczekał się przejścia, a był nim, pierwszy męski finał, który w odczuciu routesetterów, był najłatwiejszy w tej rundzie. Zwycięzcami tej edycji Pucharu Świata zostali: Shauna Coxey i Kokoro Fujii.

CHINY
Tuż po powrocie ze Szwajcarii, dowiedziałem się, że jest pilna potrzeba zastąpienia, jednego z routesetterów. Jedna osoba z zaplanowanego zespołu, w ostatniej chwili powiadomiła, że nie może być obecna w Chongqing. Pojąłem szybką decyzję. Już następnego dnia, stałem w kolejce do ambasady Chińskiej w Warszawie, a po otrzymaniu wizy w trybie super szybkim, po następnych trzech dniach, siedziałem na pokładzie samolotu do Chin. Na miejscu zastaliśmy zupełnie nowy obiekt i ogromną ilość struktur i chwytów jednego producenta, chińskiego hegemona – GecoKing. Nasz zespół składał się z 6 osób. Szefem był doświadczony Reini Fichtinger z Austrii, a drugim routesetterem IFSC, Gen Hirashima z Japonii. Dodatkowo, wspierani byliśmy trzema miejscowymi i bardzo pomocnymi chwytowymi. Chongqing jest jednym z największych miast w Chinach. Zatem, zapachy dobiegające z pobliskich fabryk „umilały” nam prace nad problemami dla najsilniejszych boulderowców świata. A gdy dodać do tego, dużą wilgotność powietrza i ponad trzydziesto stopniowy upał, trzeba przyznać, że momentami było ciężko. Pomimo drobnych utrudnień, prace przebiegały sprawnie. Jak zwykle, przed rozpoczęciem, każdej rundy zawodów, emocje rozpierały moje serce, a głowa pełna była znaków zapytania. Ostatecznie, wszystko zagrało i po raz kolejny moje obawy okazały się niepotrzebne. W trakcie całych zawodów, tylko jeden problem, nie doczekał się swojego pogromcy, a był to pierwszy bald półfinału męskiego, który nie był dużo „przestrzelony”, bo trzech zawodników spadło z ostatniego ruchu. Zawody wygrali: Janja Garnbret i Jongwon Chon, pokonując jako jedyni, wszystkie problemy, zaproponowane w finale.

PORTUGALIA
W maju, po raz pierwszy, przyszło mi szefować juniorski Puchar Europy w boulderingu. Imprezy tego typu, zawsze przerażają ilością boulderów do przykręcenia i wizją skomplikowanej logistyki. Jadąc do Soure, wiedziałem, że w zespole będzie czterech miejscowych routesetterów, nie miałem jednak pojęcia, jaki poziom będą prezentować. Moje obawy, rozwiały się już pierwszego dnia pracy. Okazało się, że każdy z czwórki, portugalskich muszkieterów, nie tylko jest bardzo kreatywnym chwytowym, ale w dodatku, prezentuje odmienny styl wspinaczkowy. Szybko stworzyliśmy papierowy szkic, który posłużył nam za plan, na nadchodzące sześć dni kręcenia.  Do naszej dyspozycji, organizator, przygotował wystarczającą liczbę chwytów i struktur pochodzących od takich producentów, jak: Flathold, Cheeta, 360 Holds, Enrte Prise, Blue Pill. Nie znając dokładnego przekroju możliwości młodych zawodników, byliśmy zmuszeni pozostawić sobie, większy niż zwykle, margines ewentualnych modyfikacji. Udało nam się wyjść obronna ręką, z tego niełatwego przedsięwzięcia. Wszystkie rundy zadziałały dobrze, niektóre bardzo dobrze, a kilka z nich, wręcz idealnie. Impreza, jako całość, została odebrana entuzjastycznie i miejmy nadzieję, że na stałe pozostanie w kalendarzu juniorskich zawodów.

POLISH JURA
Czerwiec spędziłem głównie w skałach. Namiętnie odwiedzając Jastrzębnik, w celu finalizacji prac nad dwoma nowymi drogami.

FRANCJA
Lipiec, to Francja i Chamonix, który miał być wisienką na tym wspaniałym torcie, przygotowywanym przez ostatni czas. O szczegółach tej ostatniej imprezy, już niebawem, przeczytacie w moim następnym wpisie!

Jednak już teraz, zapraszam Was, drodzy czytelnicy, do komentowania, zadawania pytań, które mogłyby posłużyć za impuls do nowych wpisów.

Do zobaczenia w skałach lub na zawodach!